آنجا که مےروی مراقب باش .
تا در اقیانوسی از مهر و آشتے غرق نشوے .
.
آنجا که مےروی آهستۂ رو تا مبادا آوای دو نلے ترکے بردارد .
.
آنجا که مےروی باهوش باش تا مبادا آن همه نجابت و یک رنگےهوش از سرت ببرد .
.
آنجا ک مےروی با بالهای گشوده رو که آغوش و معرفت بلوچ براے تو آسمانی پاک و بےکران خواهد بود .
.
آنجا کۂ مے روی #بلوچستان
.
نوشتۂ اے از : جواد قارایی
از دور می آمدم گرما و حرارتش را حس میکردم حرارتی که در تمام روزنه های پوستی ام نفوذ کرده و مرا به سجده ی خود دراورده....تک درختانی عظیم ک فقط خدا حوصله ی درست کردنشان را دارد.. بویش را استشمام میکنم بوی خون گرمی مردم بلوچستان و بوی تمام غذا های لذیذی ک ادمی را مدهوش میکند...آری اینجا بلوچستان است با مردمانی خونگرم و مهربان ....پیرمرد تنهای سالخورده ایی را در زیر نخلی عظیم دیدم ک انگار تمام لذت زندگی اش در پیچیدن همین یک (سُند ) خلاصه شده است...کمی آن طرف تر بچه های پا برهنه با یک توپ پلاستیکه چند لایه ای را دیدم که در لا ب لای سنگ های نوک تیز بازی می کنند...گویی هیچ کس و چیز مانع رسیدن به هدفشان نمی شوند... کمی آن طرف تر خودم را دیدم که در حال سجده کردن خداوند بودم... از خدا بابت خلق بلوچستان سپاسگذارم....
"داس" جزئی از وجودش شده بود. بدنش را نمی خراشید و به دستش زخم نمی زد.
آپارات