به تفتان و همه ی دردهایش "ﺑﻠﻮﭺ "
.
.
. ﺍﻣﺸﺐ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﻠﻮﭺ ﺭﺍ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮﺩﻡ ! ﺣﺎﻟﻢ ﺩﺭﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎﯾﯽ
ﺷﺪ
ﮐﻪ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺯﻣﺰﻣﻪ ﻫﺎﯾﻢ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ #ﺑﻠﻮﭼﺴﺘﺎﻥ
ﺩﺭ ﮔﻮﺵ ﻫﺎﯼ ﮐﺮ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﻣﯽ
ﺯﺩﻡ ... ﯾﺎﺩﻡ ﺁﻣﺪ ﮐﻪ ﭼﻪ ﻗﺪﺭ ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﯾﮏ ﺗﻮﺭﯾﺴﺖ ﭘﺎﮐﺴﺘﺎﻧﯽ
ﯾﺎ ﺁﻭﺍﺭﻩ ﺍﯼ
ﺍﻓﻐﺎﻥ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ... ﻭ ﻣﻦ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺍﻡ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ : ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ام
ﻣﻦ ﺩﺭﺩ ﺍﯾﻦ ﺳﺮﺯﻣﯿﻦ ﺳﺒﺰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻭﺵ ﻣﯽ ﮐﺸﻢ ﺩﺭﺩﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﭼﺸﻤﺎﻥ
ﻫﺮ ﺑﻠﻮﭺ ﻣﻮﺝ ﻣﯽ ﺯﻧﺪ
ﺩﺭﺩﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺑﯿﻮﻩ ﻫﺎﯼ ﻃﺎﯾﻔﻪ ﺭﯾﺸﻪ ﺩﻭﺍﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ
ﺩﺭﺩ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯼ ﭘﺎ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﭼﻬﺎﺭﺭﺍﻩِ ﭼﻪ ﮐﻨﻢ
ﺑﻪ ﭼﺎﺩﺭﻡ ﺁﻭﯾﺰﺍﻥ ﻣﯽ شدند
ﻭ ﺍﺷﮏ ﻫﺎﯾﻢ
ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﮐﻮﭼﻪ ﯼ ﺑﻦ ﺑﺴﺖ
ﺑﺪﺭﻗﻪ ﻣﯽ کردند
ﻧﺎﻣﺶ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻃﺮﻡ ﻫﺴﺖ ! ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ ... "ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺁﺯﺍﺩﯼ "
ﻫﻤﺎﻥ ﺧﯿﺎﺑﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺗﺮ ﺍﺯ ﻋﻤﺮ ﺣﺴﺮﺕ ﻭ ﺁﺩﻣﯽ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻭﺭﻕ ﻣﯽ ﺯﺩ ...
ﺑﻠﻮﭺ ﻫﺎ ﻣﻌﻤﻮﻻ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻫﺎﯾﯽ ﺳﺎﺩﻩ ﺍﻧﺪ
ﮐﻤﯽ ﻫﻢ ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ ﺭﺳﻨﺪ
ﻫﯿﭻ ﻭﻗﺖ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﺣﻤﻠﻪ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﻫﯿﭻ ﻭﻗﺖ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﻃﻌﻨﻪ ﻧﻤﯽ ﺯﻧﻨﺪ ..
ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﻃﻮﺭ؟
ﻃﻌﻨﻪ ﻧﻤﯽ ﺯﻧﯿﺪ ﺑﻪ ﺣﺮﻣﺖ ﺁﺩﻣﯽ؟ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ
ﻫﻨﻮﺯ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎﺳﻨﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﻣﻦ ﯾﮏ ﺯﻥ ﺑﻠﻮﭺ ﯾﮏ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ اصیل ﺑﺎ ﻧﮋﺍﺩﯼ ﺑﮑﺮ ﺗﺮ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺧﻨﺪﻩ ﻫﺎﯼ ﺷﻤﺎ... ﺟﻨﺲ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﯼ ﻧﯿﺴﺘﻢ
ﺍﺯ ﺟﻨﺲ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﮔﯽ ﺗﺒﻌﯿﺾ ﻭ ﺗﻬﻤﺖ ﻭ ﺗﯿﺮﺑﺎﺭﺍﻧﻢ ﺍﺯ ﻭﺳﻌﺖ ﺻﺤﺮﺍ ﺍﺯ
ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻮﯾﺮ
ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺗﺸﻨﻪ ﻭ ﺳﺎﮐﺖ
ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺁﺏ
ﺻﺪﺍﯼ ﺑﺎﺭﺍﻥ ... ﺩﺭ
ﺷﻬﺮ ﻣﺎ ﺁﺏ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺟﺎﻥ ﺁﺩﻣﯽ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺩﯾﺎﺭ ﺷﻤﺎﻫﺎ ﺁﺏ ﺭﺍ
ﺩﯾﺪﻡ ﺁﺑﯽ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﻭﻗﺖ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺘﺎﻥ ﻧﻤﯽ ﺁﻣﺪ ! ﺳﺒﺰﻩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺷﻬﺮﻫﺎ
ﮔﺮﻩ ﺯﺩﻡ ﺑﻮﯼ ﻧﻢ ﻭ ﻋﻠﻒ ﻫﺎﯼ ﺗﺎﺯﻩ ﺭﺍ ﮐﺸﻒ ﮐﺮﺩﻡ ﻭﻟﯽ ... ﺍﺯ ﻫﯿﭻ ﮐﺪﺍﻡ
ﺷﺎﻥ ﻟﺬﺗﯽ ﻧﺒﺮﺩﻡ ﭼﻮﻥ ﯾﮏ ﺑﻠﻮﭺ
ﻫﺮﮔﺰ ﻋﻮﺽ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ ... ﻣﻦ،
ﺩﺭ ﻫﺮ
ﻟﺒﺎﺳﯽ ﯾﮏ ﺑﻠﻮﭺ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻡ
ﺑﻠﻮﭼﯽ ﺳﺎﺩﻩ ﺑﻠﻮﭼﯽ ﺗﺸﻨﻪ ﺍﻣﺎ ﺻﺒﻮﺭ
ﺑﻠﻮﭼﯽ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﯽ ﺑﯽ ﻧﮕﺎﻩ ﻭ ﺩﺳﺘﺎﻧﯽ ﺑﯽ ﮔﻨﺎﻩ ﺣﺎﻻ ﺑﯿﺎﯾﯿﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺑﯿﻮﻩ
ﻫﺎﯼ ﻃﺎﯾﻔﻪ ﺍﻡ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺳﺮﺑﻠﻨﺪ ﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﺲ ﺑﺪﻫﯿﺪ. "زلما بهادر "
آپارات
۰۲ تیر ۹۶ ، ۱۲:۲۰